Επιχειρω να διασπασω την γραμμη της σαρκας και των μυων...να προχωρησω προς την ινωδη αψιδα,οπου μαχονται η αορτη κι ο θωρακας...
.... κυκλωνω την κοιλη φλεβα που οδηγει στην καρδια σου....
Αυτην θελω να εκπορθησω!!!
αυτο το σπλαχνο των 250 γραμμαριων...αυτη την αιματηρη θαλασσα....την ανασα της ψυχης σου μες στην υλη!!!
βυθιζομαι για να μου ανοιξει....Ατλαντιδα που βυθιζεται για ν’αναδυθει....
.....................................................................
διασπω την αμυνα σου σαν υδροβιο μες τα φυκια... τυλιγομαι γυρω σαν λυγερη μεδουσα που κινειται γρηγορα στο ακρογιαλι της σιωπης....
δεν νιωθω καθολου αβολα στην θεση αυτη...
Ομως
δεν παιρνει κανεις ΕΤΣΙ μια καρδια!
ειναι ο μονος μυς που η συσπαση του ξεφευγει απο την θεληση ,.... δεν αφηνει περιθωρια στην ιδιωτικη πρωτοβουλια του ονειρου...δεν επιτρεπει την αυτοτελεια της φαντασιας.....
