ειναι αποκαλυπτικος,αλλα εμεις δεν αντεχουμε για πολυ την οραση που μας χαριζει...
Δεν ειναι ευκολο να κοιτας μεσα στον αλλον για πολυ...
Εγω ομως θελω να σε κοιταξω...να κοιταξω τον ανεξελεγκτο σπασμο στις γωνιες των βλεφαρων σου!
Να κοιταξω τον βυθο σου και να δω το ειδωλο μου στο νερο του πυθμενα σου....
Μαθαινω για τον εαυτον μου σκυβοντας μεσα τους....
τα κοιτω και μου ερμηνευουν την ζωη,την μυχια υπαρξη μου, μου εξηγουνε!
Μεγαλα ματια υγρα,γεματα δακρυα...
τα δακρυα θα τρεξουν...
στεκονται στην ακρη των βλεφαρων για μια στιγμη , κι αμεσως μετα θα κυλησουν.....
Τωρα το βλεπω καθαροτερα απο ποτε ,πως μονο αγαπωντας υπαρχει κανεις....
με την αγαπη γινονται ολα διαφανα ....σαν δακρυα διαφανα!
ποσο δυσκολο ειναι ν’αγαπαει κανεις;;;
τι υποκρισια ,τι συγχιση,τι αγωνια να πεισουμε τον εαυτον μας οταν λεμε:ΑΓΑΠΩ!!!
Ομως σαν ανεβω στην γεφυρα των δικων σου ματιων,προχωρω προς στην δικη μου αληθεια...
και μπορω ν’αγαπω...
μπορω ν’αγαπαω ακομα και τον εαυτον μου....
Γινομαι ολοκληρη!
Η συνειδηση μου φωτιζεται σαν πανσεληνος...
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ!!!
Τα ματια σου μεγαλωνουν....
απλωνουν....
γινονται λιμνες....
γινονται συμπαν....
κι εγω τα κοιτω....τα κοιτω....μπορω και τα κοιτω
μπορω να πεσω στις λιμνες σου...
να χαθω ...
να βυθιστω...
Αν τα χασω θα διαπραξω ιεροσυλο σφαλμα να τ’αναζητησω αλλου!
Δεν θα τα βρω βεβαια....μονο θα τα ξαναχανω....
ξανα και ξανα....
μεχρι να παραδεχτω
πως οι ανθρωποι δεν χανονται...
Χανεις μοναχα οσα δεν ειχες ποτε σου,κι ας ελεγες πως ειχες!
Δεν χανονται οσα σου δοθηκαν....οσα εδωσες...κι ας λες πως εχασες!
Ουτε με τον θανατο δεν χανονται.....
